وارد فرهنگ و مسائل اجتماعی خویش سازند، توالی فاسد، و مشکلات مضاعفی را به دنبال خواهد داشت؛ زیرا فمینیسم، ثمره طبیعی تغییرات اجتماعی جوامع غربی است؛ و زن مسلمان با بهره‏مندی از فرهنگ غنی اسلام نیازی به این تحول نداشته و پیروی از آن، جز گسیختگی فرهنگی و از خود بیگانگی ثمری نخواهد داشت.

به گفته شهید مطهری، نهضت اسلامی زن با نهضتی که در مغرب زمین روی داد، از دو نظر تفاوت بنیادی دارد: «اول در ناحیه روان‏شناسی زن و مرد است، که اسلام اعجاز کرده است. دوم این‏که اسلام، در عین آنکه زنان را به حقوق انسانی‏شان آشنا کرد و به آنها شخصیت و هویت و استقلال داد؛ هرگز آنها را به تمرد و عصیان و طغیان و بدبینی نسبت به جنس مرد وادار نکرد».3 در مجموع، بر اساس گرایش‏های فمینیستی مختلف، مهمترین آسیب‏های این جریان‏ها را می‏توان چنین برشمرد.

آسیب های فمینیسم بر خانواده

تزلزل نهاد خانواده.

از آن‏جا که روح حاکم بر جنبش فمینیسم، رفع محدودیت‏های مبتنی بر جنسیت است، سبب گسسته شدن نظام خانواده شده، روابط سرد و بی‏روحی را جای‏گزین مودت و رحمت، صفا و صمیمیت می‏نماید. به گونه‏ای که حتی در برخی جوامع، سلامت نسل بشر تهدید شده، و نقش‏های مقدسی همچون باروری، زایش و پرورش فرزند به دیده تحقیر نگریسته می‏شود؛ و تئوری‏هایی همچون معاشقه آزاد، مادر میانجی، ازدواج سهامی و… مطرح می‏گردند.

طرح این تئوری‏ها، آسان‏ترین راه برای رهایی از اسارت ازدواج تلقی شده است. از نظر آنان، تنها ثمره هم‏زیستی زن و مرد که بر مبنای آن، مسئولیتی متوجه طرفین نمی‏شود، بر آورده شدن نیازهای جنسی است.  الگوی ازدواج زن و مرد قابل تحقیر است؛ ولی الگوهای زندگی مشترک زن با زن و یا مرد با مرد قابل تحسین؛ زیرا به اعتقاد فمینیست‏ها، شالوده خانواده بر پایه ظلم مرد پایه‏ریزی شده است. بدین ترتیب، زندگی مشترک زن و مرد نمی‏تواند الگوی برتر باشد.

هر چند این شعارها، موجب تحریک و تهییج زنان شده، آنان را به عرصه اجتماع سوق داد؛ اما دیری نپائید که زن، نقش مادری و همسری خویش را از دست داد؛ و فعالیت‏های خانگی او بی‏ارزش تلقّی شد.

بر همین اساس، فمینیست‏های لیبرال نسبت به فعالیت‏های خصوصی و بی‏اجر و مزد زنان در خانواده سنتی بدبین بوده، و معتقدند که مردان از بیشترین پاداش‏های زندگی که همان پول و قدرت و نقش اجتماعی است، بهره‏مندند و زنان را از وارد شدن به عرصه‏های مختلف اجتماعی باز داشته‏اند.در صورتی که ازدیاد نسل و پرورش انسان‏هایی وارسته و کمال یافته، از مهم‏ترین کارکردهای خانواده در اسلام است. اسلام برای تحقق این مهم، روابط آزاد زن و مرد را منع کرده و همگان را به عفت و پاکدامنی دعوت نموده است. ازاین‏رو، با تأکید بر امر ازدواج، ارتباطات جنسی بی‏قید و شرط را نهی کرده است.

آنچه امروز به عنوان فمینیسم مطرح است، تهی کردن هر یک از زن و مرد از خصوصیات فطری‏شان می‏باشد. روشن است که در این نگرش، بازنده حقیقی زن است. چون مطابق نظام آفرینش حرکت نمی‏کند؛ بلکه برای اثبات تساوی خود با مرد، در عرصه اجتماع مشاغل مختلف را پذیرفته و عرصه خانواده را ترک گفته و به سازمان‏های اجتماعی و تربیتی محوّل کرده است. این روش به فقر عاطفی در محیط خانواده و جامعه منتهی می‏شود؛ و این به معنای به بازی گرفتن عشق و محبت خانوادگی زن می‏باشد.

تقابل زن و مرد.

فمینیسم، زن و مرد را نه در کنار یکدیگر، و نه اعضای یک پیکر، که در مقابل یکدیگر می‏داند.حال اینکه در اسلام، هر یک از زن و مرد می‏توانند انسان کامل باشند؛ و زندگی مشترک با همه فراز و نشیب‏هایی که دارد، به هر دو مربوط می‏شود. ازاین‏رو، استثمار «دیگری»، نوعی ظلم به خویشتن محسوب می‏شود؛ زیرا زن و شوهر مکمل یکدیگرند نه رقیب و دشمن.

نفی ارزش‏های اخلاقی

فمینیست‏ها با قطع پیوند میان انسان و خدا، بر حاکمیت انسان تأکید می‏کنند. این‏گونه حاکمیت، بی‏قید و بندی غرایز و تمایلات را می‏طلبد؛ و بر این اساس، به ارزش‏های الهی یا قراردادهای انسانی وقعی نمی‏نهند. وجود انضباط و قید و بند را عامل محدودیت تلقی می‏کنند و بدین ترتیب مسئله‏ای به نام «اخلاق»، ارزش، و موضوعیت خود را از دست می‏دهد.برخی از گروه‏های فمینیست، «دین» را ساخته و پرداخته مردان برای کنترل زنان می‏دانند. این جنبش، با طرح موضوعاتی از قبیل سقط جنین، هم‏جنس‏بازی زنان، مادر میانجی و… جایی برای تعهدات اخلاقی باقی نگذارده است. و بسیاری از فمینیست‏های افراطی را زنان هموسکسوئل (هم‏جنس‏باز) تشکیل می‏دهند.

تشابه حقوق زن و مرد.

صفحات: 1· 2