مولای من!

همین کلمات است که مرا باهمه ی بدی هایم به سوی توخوانده است؛ومرا به رأفت تو امیدواری است.

ای امام رئوف!

فقیرم،مستمندم،درمانده ام،حاجتمندم،درد دلها دارم،آمده ام به سوی تو.درست است جفا کرده ام،خطاکرده ام،امّا شما را به صبرومحبّت بر گنهکاران شناخته ام!

اینک عید است،ودرعیدهدیه وعطّیه وجایزه می دهندومن سخت امید دارم به عطای کریمانه ی تو…

می خوانم ومی گویم وبا شوق وشعف اشک می ریزم:

گدایم من،گدای خانه ی تو

اسیر نرگس مستانه ی تو…